Aku kini bukan lagi seorang remaja

Aku kini bukan lagi seorang remaja perempuan dengan usia belasan. Usia ku sudah kepala dua, tepatnya dua puluh dua tahun. Aku sudah lewati masa-masa menggunakan baju putih-merah, putih-biru, dan bahkan putih-abu. Kini, aku sedang berjuang menyelesaikan masa studi S-1 yang ternyata tidak semudah membalikkan telapak tangan.

Perjuangan menyelesaikan skripsi ini belum lah berakhir. Sama seperti perjuangan untuk menjadi manusia yang seutuhnya. Masih ada jalan panjang yang harus aku lalui. Bahkan, ketika aku dinyatakan lulus setelah sidang, mengikuti proses yudisium, dan akhirnya wisuda pun, perjuangan itu belum berakhir. Hidup adalah perjuangan. Mau hidup, ya harus berjuang. Well, itu jadi prinsip ku saat ini.

Bicara soal prinsip hidup, rasanya jika mengingat lagi ke belakang, aku bukanlah seseorang yang memiliki semangat berjuang yang tinggi. Sejak kecil, aku terbiasa hidup senang, semua ada, dan ya belum benar-benar merasakan yang namanya perjuangan. Namun, Tuhan berikan kesempatan untuk aku berjuang. Walaupun, cara-Nya sempat membuat ku merasa hampa, kosong, tak berdaya, tak berguna, dan bahkan ingin mati saja.

Aku pun tak sampai hati sebenarnya untuk benar-benar menghabisi nyawa ku sendiri. Jika aku ingat seluruh keluarga ku, rasanya kok aku begitu egois ya? Lalu, aku pun pergi dengan sia-sia. Meninggalkan orang-orang yang aku cintai, cita-cita, dan semua harapan yang sudah aku bangun sejak lama. Ah! Aku begitu bodoh jika sampai benar-benar bunuh diri.

Ketika dalam keadaan yang terombang-ambing, I deeply thank to my Lord Jesus, karena aku dipertemukan dengan seseorang yang bersedia mendengar keluh kesahku. Seseorang yang sebenarnya aku hormati karena status dalam pekerjaanya, namun beliau adalah seseorang yang (menurutku) sangat memahami orang lain. Bagaimana tidak? Aku bisa dengan mudahnya menceritakan pikiran jahat ku untuk bunuh diri dan beliau tidak mengecap aku negatif! Sama sekali. Beliau memahami kondisi ku saat itu dan ya saat ini. Sungguh, Tuhan begitu baik!

Beliau adalah dosen pembimbing skripsi ku. Dosen yang sudah aku kagumi sejak masih berada di tahun pertama kuliah. Dosen yang bagi ku memiliki sifat keibuan yang begitu besar. Aku pun telah mendengar berbagai cerita mengenai dirinya yang berjuang dari nol meraih semua cita-citanya. Jujur saja, aku kagum!

Beliau pula yang membuat ku kembali menemukan semangat untuk mengerjakan skripsi, berdamai dengan situasi dan diriku sendiri. Beliau pula yang telah membuat ku belajar bahwa tidak ada keberhasilan yang dapat diraih tanpa perjuangan. Semakin besar perjuangan, maka hasil nya semakin besar pula. Beliau pula yang mengingatkan ku bahwa ada DIA yang telah mengatur segalanya. Hanya pada DIA lah kita sebagai umat manusia harus bersandar.

Ya.. keadaan di sekitar ku memang belum banyak berubah. Tantangan semakin berat dan besar seiring bertambahnya usia ku. Aku pun baru saja menyadari bahwa aku adalah kunci dari keadaaan ini. I AM THE KEY! Artinya, aku lah yang bisa membuka gembok nya, membuat aku dan keluargaku masuk pada fase yang lebih baik. Lalu, apa yang harus aku lakukan? Hanya satu hal : BERJUANG!

Terima kasih, Ibu Murni..

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ผมไม่ได้อยู่กับหญิงสาววัยรุ่น อายุของฉันมีสองหัวว่ายี่สิบสองปี ผมจะข้ามช่วงเวลาการใช้เสื้อเชิ้ตสีขาว, สีแดง, สีขาว, สีฟ้าและสีขาวแม้เถ้า ตอนนี้ฉันพยายามที่จะแก้ปัญหาการศึกษาของ S-1 ซึ่งจะกลายเป็นเรื่องง่ายเหมือนการเปลี่ยนฝ่ามือของการต่อสู้แก้บทความนี้ไม่ได้สิ้นสุดวันที่ยัง เช่นเดียวกับการต่อสู้ที่จะกลายเป็นคนจริง ยังคงมีทางยาวที่ฉันควรจะไปผ่าน ในความเป็นจริงเมื่อฉันเดินออกไปหลังจากการประชุมให้ทำตามขั้นตอน yudisium และในที่สุดก็สำเร็จการศึกษาแล้วการต่อสู้ที่ยังไม่จบ ชีวิตคือการต่อสู้ ต้องการที่จะอยู่ดังนั้นต้องต่อสู้ ดีก็ตอนนี้กลายเป็นหลักการของการพูดของหลักการของชีวิต แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนถ้าความทรงจำกลับมาผมไม่ได้เป็นคนที่มีจิตวิญญาณการต่อสู้สูง ตั้งแต่วัยเด็กผมเคยใช้ชีวิตอยู่ทั้งหมดของพวกเขาและเพื่อให้ไม่ได้จริงๆรู้สึกว่าการต่อสู้ชื่อ แต่พระเจ้าให้ฉันโอกาสที่จะต่อสู้ แม้ว่าลักษณะของเขาสามารถทำให้ฉันรู้สึกว่างเปล่าที่ว่างเปล่ากำพร้าไร้ประโยชน์และยังต้องการที่จะตายคนเดียวดังนั้นผมจึงไม่มีหัวใจที่จริงที่จริงจบชีวิตของตัวเอง ถ้าผมจำทั้งครอบครัวของฉันก็เหมือนฉันโค้กเห็นแก่ตัวเพื่อฮะ? แล้วผมจะไปในไร้สาระ ปล่อยให้คนที่ฉันรัก, ความทะเยอทะยานและความหวังทั้งหมดที่มีมานานแล้วตั้งแต่ผมตื่นขึ้นมา Ah! ผมจึงโง่ที่จะได้รับจริงๆการฆ่าตัวตายในปัจจุบันในการโยนผมขอขอบคุณอย่างสุดซึ้งไปยังพระเยซูของฉันเพราะฉันได้พบกับคนที่มีความเต็มใจที่จะฟัง kesahku ถอนหายใจ ที่จริงผมเคารพคนเพราะสถานะการทำงานของเขา แต่เขาเป็นคนที่ (ต่อไปนี้ฉัน) คือการเข้าใจคนอื่น วิธีที่จะไม่? ฉันได้อย่างง่ายดายสามารถบอกความคิดสกปรกของฉันจะฆ่าตัวตายและเขาก็ไม่ประทับตราเชิงลบของฉัน! พรึบ เขาเข้าใจสภาพของฉันตอนนี้และใช่เวลานี้ จริงๆพระเจ้าเป็นสิ่งที่ดีมาก ๆเขาเป็นเรียงความคณะที่ปรึกษาของฉัน อาจารย์ที่ได้รับการยกย่องตั้งแต่ผมยังคงอยู่ในปีแรกของวิทยาลัย อาจารย์ที่มีแม่สำหรับฉันเป็นดีดังนั้น ฉันก็เคยได้ยินเรื่องราวมากมายเกี่ยวกับเขาต่อสู้จากศูนย์เสาะหาใฝ่ฝันทั้งหมด สุจริตฉันประทับใจ! เขาเป็นคนที่ทำให้ฉันกลับไปหาจิตวิญญาณที่จะทำเรียงความที่สร้างสันติภาพกับสถานการณ์และตัวเอง นอกจากนี้เขายังทำให้ฉันเรียนรู้ว่าไม่ประสบความสำเร็จสามารถทำได้โดยไม่ต้องต่อสู้ มากขึ้นการต่อสู้ที่มากขึ้นผลผลิตของเธอ นอกจากนี้เขายังเตือนฉันว่ามี DIA ได้จัดให้มีทุกอย่าง เขาเป็นคนเดียวที่เราเป็นมนุษย์ที่จะเป็นอิสระใช่ .. สถานการณ์รอบ ๆ ตัวผมไม่ได้เปลี่ยนแปลงมากนัก ความท้าทายที่หนักกว่าและมีขนาดใหญ่ตามอายุที่เพิ่มขึ้นของฉัน ดังนั้นฉันเพิ่งรู้ว่าผมก็สำคัญของสถานการณ์นี้ I AM ที่สำคัญ! ซึ่งหมายความว่าฉันก็สามารถที่จะเปิดล็อคของเขาที่ทำให้ผมและครอบครัวของฉันอยู่ในขั้นตอนที่ดีกว่า ดังนั้นสิ่งที่ฉันควรทำอย่างไร เพียงสิ่งเดียวที่: ต่อสู้ขอบคุณนางแอนนา ..