species loss in Pacific Island coun

species loss in Pacific Island countries continue (Wardell- Johnson and others 2011; Lees and Siwatibau 2009; Shearman and others 2009). As most land in the Pacific ([80 %) is under customary (or traditional) ownership and managed by customary groups (Ward 2000), the limited involvement of local landowners in the conception, plan- ning, implementation and management of conservation projects has also played an important role in the failure of many conservation activities in the region (Hunnam 2002).
As landowners are ultimately responsible for any activities on their land, conservation areas and actions generally cannot simply be implemented by the government or other organi- zations, but require support and approval by landowning communities. In addition, most rural landowning communi- ties in Pacific countries still possess extensive knowledge of their environment that is extremely valuable for developing appropriate and effective conservation approaches (Raynor and Kostka 2003; Baines and Hviding 1992; Cox and Elmqvist 1991). As a result, most successful conservation programs/activities in the region involve community co-management (Morrison and Buckley 2010; Hunnam 2002).
While local communities are of critical importance in Pacific conservation management, they (in conjunction with Provincial or National government environment agencies) are not always aware of important conservation issues. Recovery planning, which collates quantitative data for species with expert opinion to identify threats, man- agement priorities and recovery actions, is a key compo- nent of many threatened species conservation initiatives and can be a powerful awareness raising tool for all stakeholders during the initial plan proposal and final public consultation phases (Gruber 2010; Schwartz 2008). Awareness raising through the recovery plan process in a Pacific context is more common in the initial stages involving community consultation to generate support for the plan and its associated conservation initiatives.
While recovery planning is a significant component of conservation, one of the largest impediments to conserva- tion efforts in the Pacific region is the lack of ecological data and its subsequent effects on the development of feasible and useful recovery plans for threatened species (Kingsford and others 2009). Most countries in the region (Australia and New Zealand excepted) do not have National Lists of threatened species nor complete current IUCN Red Lists to highlight and promote threatened and vulnerable taxa (Morrison ‘‘in press’’). Even countries with relatively good conservation programs such as Fiji, have very few species recovery plans in place for threatened species management. The absence of such plans exacer- bates difficulties faced by the understaffed, underfunded and often technically ill-equipped, conservation agencies in the region to plan, prioritize and conduct conservation activities and therefore adequately protect biodiversity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

species loss in Pacific Island countries continue (Wardell- Johnson and others 2011; Lees and Siwatibau 2009; Shearman and others 2009). As most land in the Pacific ([80 %) is under customary (or traditional) ownership and managed by customary groups (Ward 2000), the limited involvement of local landowners in the conception, plan- ning, implementation and management of conservation projects has also played an important role in the failure of many conservation activities in the region (Hunnam 2002).As landowners are ultimately responsible for any activities on their land, conservation areas and actions generally cannot simply be implemented by the government or other organi- zations, but require support and approval by landowning communities. In addition, most rural landowning communi- ties in Pacific countries still possess extensive knowledge of their environment that is extremely valuable for developing appropriate and effective conservation approaches (Raynor and Kostka 2003; Baines and Hviding 1992; Cox and Elmqvist 1991). As a result, most successful conservation programs/activities in the region involve community co-management (Morrison and Buckley 2010; Hunnam 2002).ในขณะที่ชุมชนท้องถิ่นมีความสำคัญสำคัญในการจัดการอนุรักษ์แปซิฟิก พวกเขา (ในร่วมกับจังหวัดหรือสิ่งแวดล้อมงานราชการ) มักไม่ตระหนักถึงปัญหาสำคัญอนุรักษ์ กู้คืนที่วางแผน การ collates พันธุ์กับความคิดเห็นผู้เชี่ยวชาญระบุภัยคุกคาม agement คนสำคัญ และการดำเนินการกู้คืนข้อมูลเชิงปริมาณ เป็นการคีย์ compo nent หลายขู่อนุรักษ์พันธุ์วัง และสามารถเป็นเครื่องมือ raising ความรู้ที่มีประสิทธิภาพสำหรับทุกกลุ่มเสนอแผนเริ่มต้นและระยะสุดท้ายการปรึกษาหารือ (Jered 2010 Schwartz, 2008) สร้างความตื่นตัวตลอดกระบวนการแผนกู้คืนในบริบทแปซิฟิกได้ทั่วไปในขั้นเริ่มต้นมาเลเซียชุมชนให้คำปรึกษาเพื่อสร้างการสนับสนุนแผนการอนุรักษ์ความสัมพันธ์วังWhile recovery planning is a significant component of conservation, one of the largest impediments to conserva- tion efforts in the Pacific region is the lack of ecological data and its subsequent effects on the development of feasible and useful recovery plans for threatened species (Kingsford and others 2009). Most countries in the region (Australia and New Zealand excepted) do not have National Lists of threatened species nor complete current IUCN Red Lists to highlight and promote threatened and vulnerable taxa (Morrison ‘‘in press’’). Even countries with relatively good conservation programs such as Fiji, have very few species recovery plans in place for threatened species management. The absence of such plans exacer- bates difficulties faced by the understaffed, underfunded and often technically ill-equipped, conservation agencies in the region to plan, prioritize and conduct conservation activities and therefore adequately protect biodiversity.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสูญเสียสายพันธุ์ในประเทศที่ยังคงเกาะแปซิฟิก (Wardell- จอห์นสันและคนอื่น ๆ ปี 2011 และกาก Siwatibau 2009; Shearman และอื่น ๆ 2,009) เป็นดินแดนส่วนใหญ่ในมหาสมุทรแปซิฟิก ([80%) อยู่ภายใต้การจารีตประเพณี (หรือดั้งเดิม) เป็นเจ้าของและบริหารงานโดยกลุ่มจารีตประเพณี (วอร์ด 2000) จำกัด การมีส่วนร่วมของเจ้าของที่ดินท้องถิ่นในความคิด, ยุกต์การดำเนินงานและการบริหารจัดการของโครงการอนุรักษ์มี นอกจากนี้ยังมีบทบาทสำคัญในความล้มเหลวของกิจกรรมการอนุรักษ์จำนวนมากในภูมิภาค (Hunnam 2002).
ในฐานะที่เป็นเจ้าของที่ดินมีความรับผิดชอบในการทำกิจกรรมใด ๆ บนที่ดินของพวกเขาพื้นที่อนุรักษ์และการกระทำโดยทั่วไปไม่สามารถเพียงแค่ดำเนินการโดยรัฐบาลหรือ zations องค์กรอื่น ๆ แต่ต้องมีการสนับสนุนและได้รับอนุมัติจาก landowning ชุมชน นอกจากนี้ส่วนใหญ่ความสัมพันธ์สื่อสาร landowning ชนบทในประเทศที่ยังคงมีความแปซิฟิกรู้ที่กว้างขวางของสภาพแวดล้อมของพวกเขาที่มีค่ามากสำหรับการพัฒนาที่เหมาะสมและมีประสิทธิภาพวิธีการอนุรักษ์ (Raynor และ Kostka 2003; ย์ตันเบนส์และหาร 1992; ค็อกซ์และผศ 1991) เป็นผลให้ประสบความสำเร็จมากที่สุดโปรแกรมการอนุรักษ์ / กิจกรรมในภูมิภาคที่เกี่ยวข้องกับชุมชนการจัดการร่วม (มอร์ริสันและบัคลี่ย์ 2010; Hunnam 2002).
ในขณะที่ชุมชนท้องถิ่นมีความสำคัญในการบริหารจัดการการอนุรักษ์แปซิฟิกพวกเขา (ร่วมกับสภาพแวดล้อมของรัฐบาลแห่งชาติหรือจังหวัด หน่วยงาน) ที่ไม่เคยตระหนักถึงปัญหาการอนุรักษ์ที่สำคัญ การวางแผนการกู้คืนซึ่ง collates ข้อมูลเชิงปริมาณสำหรับสายพันธุ์ที่มีความเห็นของผู้เชี่ยวชาญในการระบุภัยคุกคามความสำคัญ agement มนุษย์และการกระทำของการกู้คืนเป็นส่วนประกอบที่สำคัญ nent ของความคิดริเริ่มการอนุรักษ์สายพันธุ์ที่ถูกคุกคามจำนวนมากและสามารถเป็นเครื่องมือที่มีประสิทธิภาพสำหรับการสร้างความตระหนักในหมู่ผู้มีส่วนได้เสียในช่วงเริ่มต้น ข้อเสนอแผนและขั้นตอนสุดท้ายให้คำปรึกษาประชาชน (กรูเบอร์ 2010; Schwartz, 2008) แผนสร้างความตระหนักผ่านขั้นตอนการกู้คืนในบริบทแปซิฟิกพบมากในขั้นตอนเริ่มต้นการให้คำปรึกษาที่เกี่ยวข้องกับชุมชนเพื่อสร้างการสนับสนุนสำหรับการวางแผนและการริเริ่มการอนุรักษ์ที่เกี่ยวข้อง.
ในขณะที่การวางแผนการกู้คืนเป็นองค์ประกอบที่สำคัญของการอนุรักษ์ซึ่งเป็นหนึ่งในอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุดใน Conserva - ความพยายามการในภูมิภาคแปซิฟิกคือการขาดข้อมูลในระบบนิเวศและผลกระทบที่ตามมาเกี่ยวกับการพัฒนาของแผนกู้คืนความเป็นไปได้และมีประโยชน์สำหรับสายพันธุ์ที่ถูกคุกคาม (คิงส์และอื่น ๆ 2,009) ประเทศส่วนใหญ่ในภูมิภาค (ออสเตรเลียและนิวซีแลนด์ยกเว้น) ไม่ได้มีรายชื่อแห่งชาติของสปีชีส์ที่ถูกคุกคามหรือสมบูรณ์ IUCN แดงปัจจุบันรายการที่จะเน้นและส่งเสริมการแท็กซ่าที่ถูกคุกคามและความเสี่ยง (มอร์ริสัน '' ในการกด '') แม้แต่ประเทศที่มีโครงการอนุรักษ์ค่อนข้างดีเช่นฟิจิมีน้อยมากที่แผนการกู้คืนชนิดในสถานที่สำหรับการจัดการชนิดพันธุ์ที่ถูกคุกคาม กรณีที่ไม่มีแผนดังกล่าว exacer- bates ความยากลำบากที่ต้องเผชิญกับพอ, งบประมาณในทางเทคนิคและมักจะไม่พร้อมหน่วยงานอนุรักษ์ในภูมิภาคในการวางแผนจัดลำดับความสำคัญและดำเนินการกิจกรรมการอนุรักษ์และดังนั้นจึงเพียงพอปกป้องความหลากหลายทางชีวภาพ